Barcelona is toeristen spuugzat

„Ze komen ’s nachts zingend thuis, plassen uit het raam en kotsen de straat onder. Wij kunnen niet meer slapen en niet meer leven. Dat is toch niet te doen?”

Aan het woord is Lourdes Lopez, die vanuit haar rolstoel op het centrale plein in Barceloneta loten verkoopt aan buurtgenoten. Die vinden als altijd gretig aftrek. Ondertussen is het gesprek, zoals zo vaak: de toeristen. In het Catalaans, zodat Spaanssprekende vakantiegangers de conversatie niet kunnen volgen.

De rolkoffer staat inmiddels symbool voor de ongewilde toerist

„Kijk, daar gaan er weer een paar met hun rolkoffers. Hoor je de herrie? Zo komen ze ook je trappenhuis op. Daarna slaan ze aan het feesten en komen midden in de nacht dronken thuis. Soms vergissen ze zich in het appartement en bellen bij de verkeerde deur aan; bij mij of mijn buurvrouw. Of erger nog: ze halen goedkope drank, gaan in de vensterbanken zitten kletsen en zingen en draaien harde muziek. We doen geen oog dicht! En wíj moeten de volgende dag wel om zes uur op om te werken – zij slapen de hele dag op het strand.”

Halfnaakt

Deje nos descansar: ‘Laat ons rusten’, staat dan ook op spandoeken die veel gevels van Barceloneta sieren. Veel, want de helft van het totale bestand aan woningen wordt inmiddels aan toeristen verhuurd. Die trend begon vier jaar geleden met de opkomst van sites als AirBnB, waar ‘agencias’ maar ook inwoners zelf hun woning te huur aanbieden aan vakantiegangers.

„Ze vragen 150 euro per nacht voor een woning van dertig vierkante meter. Jongeren van 17, 18 jaar die goedkoop op vakantie willen, kruipen daar met vijf man in, maar ook wel eens met z’n tienen! Dan betalen ze maar 15 euro per nacht. Ze bedrinken zich en maken herrie, maar lopen ook halfnaakt door de wijk. Dat willen we hier helemaal niet!”

Toen vorig jaar 12 augustus een groep Italianen op de boulevard poedelnaakt een winkel binnenging op zoek naar drank, sloeg de vlam dan ook in de pan. Foto’s gingen de hele wereld over en een grote demonstratie volgde. De buurtbewoners eisten ingrijpen van de gemeente.

Sinds november is er het ‘Meldingscentrum’ waar – eventueel anoniem – aangifte gedaan kan worden van overlast en illegale verhuur. Medewerkster Aroa Gómez: „Tijdens drukke weken zijn er soms wel 24 meldingen op een dag. Als ik ’s nachts een melding van overlast krijg, bel ik de Guardia Civil. Agenten gaan erop af, en geven verhuurders zonder vergunning een boete. De toeristen krijgen een waarschuwing.”

Frustratie

Wat de frustratie over het toerisme voedt, is dat de crisis de deelstaat Catalonië bepaald niet heeft overgeslagen. De economische voorsprong op de rest van Spanje, waar de Catalanen zo prat op gingen, is in de laatste zeven jaar zo goed als verdwenen. Dat kunnen de trotse Catalanen maar moeilijk verkroppen.

Nu verandert voor hun gevoel onder invloed van de vakantievierders ook het karakter van hun stad. Lourdes: „Iedereen gaat voor het snelle geld van verhuur of werkt in de horeca, niemand werkt meer in de haven of industrie, die sectoren verdwijnen helemaal. En de prijzen van levensonderhoud zijn enorm gestegen: een woning kost niet meer 300, maar 700 euro per maand, nog zonder gas, licht of water.”

Lourdes is dan ook glashelder: „We willen dat de gemeente álle vergunningen voor verhuur van woningen intrekt. Laat de toeristen maar in hotels gaan zitten, waar ze horen.„ Miquel Sanchez, die net een lot bij haar koopt, is nog stelliger: „Ik wil geen toerist meer zien. Desnoods sla ik ze zelf de wijk uit.”