Jordi

15 mei Jordi

Jordi. Roep de naam op een willekeurig pleintje in Barcelona, en zeker tien jongentjes draaien hun hoofd om. Het is veruit de populairste jongensnaam, Sant Jordi is de Catalaanse beschermheilige. In Nederland kennen we de naam vooral via Johan Cruijff. Hij en zijn Danny wilden hun zoon Jordi noemen, in de Francojaren nog een verboden naam. Cruijff kreeg te horen dat hij zijn zoon maar ‘gewoon Jorge’ moest noemen, de Spaanse versie van Jordi. Maar Cruijff hield voet bij stuk. Het maakte hem mateloos populair onder de Catalanen, die de naamgeving als een politiek statement zagen.

Mijn eigen zoon heet ook Jordi, al heeft dat een andere oorsprong. In 1992, het jaar van de Olympische Spelen, schreef ik een verhaal over de stad Barcelona. Ik geloof dat ik daar verliefd werd. Op de stad, de regio, het zangerige taaltje, de aparte namen! Zoals bijvoorbeeld Jordi Pujol, de Catalaanse president. ‘Als ik ooit een zoon krijg, noem ik hem Jordi’, nam ik me heilig voor. Zes jaar later was ik zwanger. Ik vertelde de aanstaande vader mijn naamwens. Het was even stil. ‘Als hij Jordi is, ben ik Johan’, zei hij droog. En welke Nederlandse man wil er nou geen Johan zijn?

Onze Jordi kwam tijdens het EK 96 ter wereld. Jordi Cruijff schitterde op dat moment in het Nederlands elftal. Het gaf een bijna Catalaans effect. Riep je zes jaar later ‘Jordi’ op het Amsterdamse schoolplein, draaiden ettelijke koppies draaiden zich om. Zelf kregen we een kaartje: ‘Gefeliciteerd met jullie Jordi!’ Was getekend: Jordi. Cruijff welteverstaan. Een grapje van vrienden, dacht ik. Tot jounalistenvrienden vertelden dat zij collega’s van NOS-Sport hadden ingeschakeld om Jordi Cruijff dat kaartje te laten sturen. Een tikje trots waren we wel, ook al was ‘de onze’ niet naar de Cruijffiaanse Jordi vernoemd. Nu Jordi Pujol in opspraak is wegens corruptie, kom ik daar graag op terug. Met terugwerkende kracht vernoem ik mijn zoon toch liever naar de sympathieke Jordi Cruijff.

Die vandaag overigens 42 jaar wordt. Felicidades!